«ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΜΙΚΗ» // Κριτικές της ταινίας στον γερμανικό και ελληνικό Τύπο (επιλογή) // DANCE FIGHT LOVE DIE – With Mikis on the Road //
Ron Jäger, BenowTV
«Ένα μοναδικό κινηματογραφικό κολάζ»: σίγουρα, δεν πρόκειται για μια ταινία συμβατική. Δεν πρόκειται για ένα συνηθισμένο πορτραίτο καλλιτέχνη… Η ταινία δεν δίνει εξηγήσεις. Πρόκειται για ένα κάπως αινιγματικό έργο. Η ταινία επιτρέπεται να είναι έτσι. Και πρέπει να είναι έτσι. Περιέχει σημεία και κώδικες που κρύβονται πίσω από την επιλογή των εικόνων, της μουσικής και του μοντάζ… Είναι μυστηριώδης και πολύπτυχη. Δημιουργεί συνεχώς νέες εντυπώσεις. Ο Θεοδωράκης είναι η άγκυρα. Η υπόλοιπη ταινία είναι θολή, μεταβλητή και εκπλήσσει συνεχώς με ασυνήθιστες ιδέες… Γιατί η ταινία του Κούτουλα είναι λιγότερο ντοκιμαντέρ και περισσότερο μια δοκιμιακή ενασχόληση με τη μυθική φιγούρα του Θεοδωράκη και τη μυθική δύναμη της μουσικής του… Πρόκειται για μια κινηματογραφική Οδύσσεια…
Michael Pilz, Die WELT
«Αντάρτικο, φυλακή, βασανιστήρια, διαφυγή, φυλακή, βασανιστήρια»
Ακόμα και σήμερα οι άνθρωποι αδυνατούν να συμφωνήσουν σε τι διαφέρουν αριστερά και δεξιά. Στέκονται οι φιλάνθρωποι αριστερά και οι μισάνθρωποι δεξιά; Τι θα έλεγε σήμερα ο Καρλ Μαρξ. Τι κάνει ο Μίκης Θεοδωράκης; Στην ταινία του Αστέρη Κούτουλα, ο οποίος επί 30 χρόνια ακολουθούσε με την κάμερα στο χέρι τον Μίκη Θεοδωράκη, ο έλληνας συνθέτης λέει ότι ο κόσμος θα ήταν καλύτερος χωρίς ανθρώπους. Όταν ήταν παιδί, συνεχίζει, κοιτούσε πάντα τον έναστρο ουρανό και ήθελε να γίνει ένα με τα αστέρια. «Αυτή την απόλυτη αρμονία δεν τη βρήκα ποτέ μεταξύ ανθρώπων», λέει. Όπως όλοι γνωρίζουμε ο Μίκης Θεοδωράκης έγινε ένας από τους συνθέτες με τη μεγαλύτερη δυνατή επίδραση. …
Η ταινία δείχνει τη ματαιότητα, την οποία θα έπρεπε να νιώθει ένας επαναστάτης του παρόντος. Ο Αστέρης Κούτουλας την αποκαλεί «κωμωδία». Η ιστορία πίσω από την κωμωδία δεν είναι κωμική: όταν ο Θεοδωράκης ήταν 18, αγωνίστηκε με τους αντάρτες κατά των φασιστών. Αγωνίστηκε ως κομμουνιστής κατά των βασιλικών, οι οποίοι τον φυλάκισαν και τον βασάνισαν. Πήγε να σπουδάσει στο Παρίσι και έγινε συνθέτης, επέστρεψε στην Ελλάδα, μετά επικράτησε η δικτατορία των συνταγματαρχών, πάλι φυλακή και βασανιστήρια, ξανά στο Παρίσι και ξανά επαναπατρισμός. Το 1974 έκανε την εμφάνισή του στο Παναθηναϊκό Στάδιο στην Αθήνα, όπου και ψηφίστηκε η διάσωση του χρεοκοπημένου πλέον κράτους από την Ευρωπαϊκή Ένωση το 2015. Ο Θεοδωράκης ήταν κατά της απόφασης. Ο Αστέρης Κούτουλας τον αποκαλεί «αναρχικό του πνεύματος» και αυτό πείτρανα μπορεί να αποδειχθεί μέσω της κινηματογραφικής του «κωμωδίας».
Μεταξύ των πλάνων με τον έλληνα συνθέτη βλέπουμε γερμανικά τανκς, διαδηλωτές, ράπερ και αντάρτικα τραγούδια. Ακούμε τον Μίκη Θεοδωράκη να λέει ότι το στοιχείο του είναι το άπειρο, ο αέρας, όπου διαισθάνεται τη μεγαλύτερη αδικία με την οποία βρέθηκε αντιμέτωπο το ανθρώπινο είδος. Ο άνθρωπος, που δεν θα γίνει ποτέ όπως τον οραματίστηκε μουσικά ο Μίκης Θεοδωράκης. Ο Μίκης, ο άνθρωπος, ανοίγει τα χέρια σαν να θέλει να πετάξει ή να χορέψει και λέει: «Είμαι ελεύθερος».
Jörg Gerle, filmdienst.de
Ο σκηνοθέτης Αστέρης Κούτουλας δημιουργεί με τη χρήση ενός ασυνήθιστου, πολύπτυχου αρχειακού υλικού ένα σαγηνευτικό κολάζ από λήψεις δημόσιων και ιδιωτικών στιγμών του Θεοδωράκη με την κάμερα.
Ο Κούτουλας δημιουργεί μια προκλητική μίξη μαρτυρίας εποχής, έντεχνου δοκιμίου και χειμάρρου εικόνων, που έχουν υποστεί ένα πολύ κοφτό μοντάζ. Κέντρο βάρους είναι οι πολλές – εν μέρει προσωπικές – στιγμές και σκηνές, οι οποίες δείχνουν τον Θεοδωράκη στις περιοδείες του, σε (προσωπικά) ταξίδια και σε παραγωγές. Ο Κούτουλας κατέγραψε με την κάμερα όλα αυτά τα χρόνια τα ταξίδια σε εκατό διαφορετικά μέρη, σε τέσσερις ηπείρους. Η ποικιλία αυτή αντικατοπτρίζεται και μέσα στην ίδια την ταινία: βλέπουμε τον Θεοδωράκη σε πρόβες και εμφανίσεις στην Ελβετία, το Ισραήλ, τη Γερμανία, τις ΗΠΑ, τη Νότια Αφρική, την Αυστραλία, ακόμη και τη Χιλή. Όλες αυτές οι εικόνες δείχνουν έναν απόλυτα συγκεντρωμένο, τελειομανή συνθέτη στο στοιχείο του, που νιώθει τη μουσική να πλημμυρίζει κάθε κύτταρο του σώματός του. Οι εικόνες αυτές συμπληρώνονται από κινηματογραφικές σκηνές, στις οποίες οι ηθοποιοί οπτικοποιούν το περιεχόμενο κάθε συμφωνίας, όπερας και καντάτας.
Το γεγονός ότι ο σκηνοθέτης και ο πρωταγωνιστής γνωρίζονται τόσο καλά και έχουν στενή σχέση είναι ευτυχής συγκυρία για το αποτέλεσμα. Γι’ αυτόν τον λόγο μπορεί ο Κούτουλας να προσεγγίζει τον εκατοντάχρονο συνθέτη σε τόσο ιδιαίτερες, ιδιωτικές στιγμές: όταν είναι στα παρασκήνια, όταν φοράει τη μάσκα (οξυγόνου;) ή χαλαρώνει στο κρεβάτι του ξενοδοχείου ή έχει μια κουβέντα με φίλους.
Süddeutsche Zeitung
Η κινηματογραφική πρόταση της ημέρας (Filmtipp des Tages): … η ταινία “Dance Fight Love Die” συνδυάζει μουσική και κινούμενη εικόνα, δημιουργώντας μια συμπυκνωμένη απεικόνιση της ζωής και του έργου του “enfant terrible” της νεότερης ιστορίας της ευρωπαϊκής μουσικής – του έλληνα συνθέτη Μίκη Θεοδωράκη.
Oliver Armknecht, film-rezensionen.de
… Το αποτέλεσμα είναι μια πολύ πρωτότυπη ταινία που κινείται μεταξύ του πειραματισμού, του δοκιμίου και του ντοκιμαντέρ. Συμμετείχε στο γερμανικό φεστιβάλ κινηματογράφου Hof το 2017 και είναι ένα έργο που δεν προσφέρει καμιά τετριμμένη πληροφορία στο κοινό. Δεν υπάρχουν αριθμοί και γεγονότα, θεωρίες ή θέσεις. Το πλήθος των σκηνών, είτε με τον ίδιο τον Θεοδωράκη είτε εμπνευσμένες από αυτόν, συνθέτουν μια ενιαία εικόνα. Ένα κολάζ, το οποίο προσεγγίζει έναν καλλιτέχνη εμμέσως, αλλά ταυτόχρονα με πολύ συγκεκριμένο τρόπο, και προσπαθεί να τον κατανοήσει. Ενδεχομένως να μη γίνει κανείς πολύ εξυπνότερος μέσα από αυτό το έργο. Ωστόσο, η ταινία Dance Fight Love Die είναι αδιαμφισβήτητα συναρπαστική, και λόγω των πολύ διαφορετικών ερμηνειών, ενώ παράλληλα είναι κατά διαστήματα μοναδική στο είδος της και με τον τρόπο της μας συμπαρασύρει.
Kino.de
Ο Αστέρης Κούτουλας δημιούργησε ένα πρωτότυπο πορτραίτο του Μίκη Θεοδωράκη. Η ταινία αποτελείται από κλιπ τεσσάρων έως έξι λεπτών, τα οποία συνθέτουν ένα τραχύ ταξίδι σε τέσσερις ηπείρους. Παράλληλα με τη μουσική του Μίκη Θεοδωράκη, κατά τη διάρκεια της ταινίας τοποθετούνται σε πρώτο πλάνο και προσωπικές στιγμές. Αυτή η ταινία-δοκίμιο αποτελεί παράλληλα πορτραίτο, χρονικό και road movie.
Jörg Krause, nachrichten.de
… Χωρίς φιοριτούρες και περιττολογίες, ο Κούτουλας οδηγεί τον θεατή σε ένα ταξίδι εξερεύνησης στο σύμπαν του μεγάλου Έλληνα Θεοδωράκη. Υπερβαίνει δίχως προσπάθεια τα όρια μεταξύ χρόνου και τόπου, πραγματικότητας και ονείρου, σε μια ταινία με εναλλασσόμενες σκηνές και δομημένη υπόθεση, η οποία ρέει ακόμα και χωρίς διάλογο. Αυτό, ωστόσο, που δεσπόζει υπέρ πάντων είναι η καταπληκτική μουσική του Θεοδωράκη… Το δώρο του Αστέρη Κούτουλα προς εμάς είναι μια μεγάλη κινηματογραφική δημιουργία!
Hansgeorg Hermann, Junge Welt
… Ο Κούτουλας αγαπά το μπαλέτο. Έτσι, η κινηματογραφημένη ζωή του στενού του φίλου είναι ένα μπαλέτο σε τέσσερις πράξεις. Όπως αναφέρει και ο τίτλος της ταινίας, είναι περισσότερο ένας χορός παρά μια πορεία στον χρόνο… Η ταινία του Κούτουλα είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια βιογραφική ταινία. Μέσα από τη μουσική του συνθέτη αφηγείται την ελληνική ιστορία και μέσα από τη ζωή αυτού του μουσικού και –από φυσικής άποψης- γίγαντα αποτυπώνει τη σημασία του να είσαι Έλληνας.
Björn Schneider, programmkino.de
… ένα ατίθασο κολάζ και παράλληλα ένας φόρος τιμής
Ο Θεοδωράκης είναι ένας σημαντικός συνθέτης συμφωνικής μουσικής, ένας διευθυντής ορχήστρας και χορωδίας που διεισδύει στα έγκατα του κάθε έργου και μυεί τον άνθρωπο σε ιδέες που αξίζει κανείς να συλλογιστεί: την αγάπη, τον θάνατο, τον φόβο. Σε αυτό το ντοκιμαντέρ, μια πληθώρα εικόνων και σύντομων σκηνών συνοψίζουν την έως τώρα ζωή του συνθέτη, χωρίς όμως να έχουν αναγκαστικά δραματουργική διάταξη.
Ο Θεοδωράκης συναντάει τη μουσική του στην Αθήνα και την Κρήτη, όπως και στα Ιμαλάια, την Αγία Πετρούπολη, την Ιερουσαλήμ, το βαυαρικό Πάσαου, το Σαν Φρανσίσκο, τη Νότια Αφρική, την Έφεσο και το Τσεσμέ. Φυσικά, στην ταινία διαφαίνεται η στάση του σε διάφορα πολιτικά ζητήματα: με τον αγώνα κατά της γερμανικής κατοχής στη χώρα του, με την ελληνική χούντα και τη δικτατορία των συνταγματαρχών, με το στρατόπεδο συγκέντρωσης Μαουτχάουζεν, με το δολοφονημένο κορίτσι ονόματι Άννα Φρανκ ή με τον διώκτη των Ναζί, Simon Wiesenthal.
Είναι στο στοιχείο του τόσο με το μπαλέτο όσο και με τη συμφωνία, τόσο με το ορατόριο όσο και με την όπερα και μέσα στην ταινία ακούει κανείς πολλές άριες και χορωδίες από τις όπερες «Μήδεια», «Αντιγόνη», «Ηλέκτρα» ή το ορατόριο «Μαουτχάουζεν».
Τον βλέπουμε να ακούει στίχους από τραγούδια και ποιήματα. Μιλάει για τον πόλεμο και την αγάπη. Ονειρεύεται την άκρως προβληματική ελληνοτουρκική φιλία. Αναλογίζεται το κακό που κάνει ο άνθρωπος στον πλανήτη. Πρόκειται συνολικά για μια εντυπωσιακή ζωή και μια εντυπωσιακή ταινία.
filmjournalisten.de
Σαν ηφαιστειακή έκρηξη εκτοξεύει ο Αστέρης Κούτουλας – ο οποίος και έγραψε μαζί με την Ίνα Κούτουλα το σενάριο της ταινίας – 40 χρόνια δράσης και έργου του Μίκη Θεοδωράκη στη μεγάλη οθόνη.
Ο Κούτουλας προσανατολίζεται στο χάος, με το οποίο ο ίδιος o Θεοδωράκης νιώθει οικεία – άλλοτε λίγο παραδίπλα και άλλοτε καταμεσής του χάους. Αυτός ο μουσικός, ερμηνευτής, διευθυντής ορχήστρας, ο συνθέτης που δύσκολα κατατάσσεται σε κατηγορίες και που έγινε παγκοσμίως γνωστός με τη μουσική του για τον Αλέξη Ζορμπά το 1964.
Η συνεργασία του Αστέρη Κούτουλα με τον Μίκη Θεοδωράκη άρχισε το 1980. Ο πρώτος σπούδασε ελληνική φιλολογία, εργάστηκε ως μεταφραστής, ανέλαβε την παραγωγή για πάνω από 30 CD του Θεοδωράκη και διοργάνωσε πάνω από 150 συναυλίες του, ενώ παράλληλα κατέγραφε τα παραπάνω με κάμερα.
Από το υλικό αυτό και πλάνα αρχείου από το 1987 έως το 2017 δημιούργησε την ταινία αυτή, τοποθετώντας σύντομα μαύρα πλάνα μεταξύ των μεμονωμένων επεισοδίων, όπως συμβαίνει με το γύρισμα των σελίδων ενός βιβλίου. Δεν μπορεί κανείς να διακρίνει ένα συγκεκριμένο σύστημα δημιουργίας της ταινίας, καθώς επικρατεί αναρχία: εικόνες από ιστορικά πλάνα αρχείου από την εποχή του πολέμου, από καταστάσεις έκτακτης ανάγκης, από καλλιτεχνικές ταινίες με όπερα του Θεοδωράκη, πλάνα από τα παρασκήνια, αρχεία από συναυλίες όπου ο Θεοδωράκης συμμετείχε ως ερμηνευτής ή ως διευθυντής ορχήστρας, πειραματικά κινηματογραφικά στοιχεία, πρόβες μπαλέτου, γυρίσματα σε στούντιο, αλλά και σκηνές με τον Θεοδωράκη να γιορτάζει με ελληνικό τρόπο, να τραγουδά, να γλεντά ή να καπνίζει.
Υπάρχουν αποσπάσματα από ταινίες με όπερά του. Σαν πυροτεχνήματα εκρήγνυνται οι λήψεις στη μεγάλη οθόνη, η μία μετά την άλλη, και αφηγούνται ανεξιχνίαστες μουσικές ιδέες, οι οποίες δεν δείχνουν να διστάζουν μπροστά στα καλλιτεχνικά πειράματα (Air Brush), τα οποία πάντοτε αποτελούν θεματικές που κινούνται γύρω από τον πόλεμο, το ολοκαύτωμα, τη δικτατορία των συνταγματαρχών, την ελληνοτουρκική συμφιλίωση και τον ψυχρό πόλεμο. Είναι σαν εκρήξεις που προκαλούνται από τη σύγκρουση του σύμπαντος με την καταστροφικότητα του ανθρώπου.
Δεν γίνονται σχόλια για τις σχετιζόμενες τοποθεσίες, δεν υπάρχει μπλα-μπλα ούτε κάποια εξήγηση. Μόνο οι τίτλοι των έργων, η μουσική – πάντα – του Θεοδωράκη και οι τοποθεσίες. Τα υπόλοιπα μπορεί κανείς να τα ψάξει στη Wikipedia.
Ο κινηματογραφιστής τού παίρνει μόνο μία συνέντευξη, από την οποία απορρέουν μερικά φιλοσοφήματα. Για το ότι ο Θεοδωράκης ως μικρό παιδί θεωρούνταν ανωμαλία της φύσης, ότι δεν μπορούσε να πετάξει, και παρ’ όλα αυτά το προσπάθησε και έσπασε το χέρι του. Για το ότι ένιωσε ένα με το σύμπαν και παρ’ όλα αυτά αφέθηκε στο έλεος του Θεού. Για το ότι νιώθει πως βρίσκεται στο χείλος του χάους. Για το ότι δεν νιώθει ότι έχει ιδιαίτερη σχέση είτε με το νερό είτε με τη γη, αλλά με τον αέρα. Για το ότι θεωρεί τον κόσμο όμορφο, όταν δεν υπάρχει κάποιος άνθρωπος, για να καταστρέψει και να εξαλείψει τα πάντα.
Τα αποσπάσματα, τα οποία κατακλύζουν τη μεγάλη οθόνη κατά τη διάρκεια αυτής της έκρηξης προέρχονται από πολλά μέρη του πλανήτη. Τη μία βλέπουμε τον Θεοδωράκη να χορεύει συρτάκι με τον Άντονι Κουίν στην πλατεία Königsplatz του Μονάχου, δεκαετίες μετά τον Ζορμπά. Την άλλη τον βλέπουμε να ενθουσιάζεται με μια σοβιετική σοκολάτα, που βγάζει μαγικά μέσα από ένα «υπέροχο» ντουλάπι. Και όταν τα χέρια του δεν βγάζουν σοκολάτες από τα ντουλάπια, πρόθυμα διευθύνουν και συνθέτουν μουσική. Αυτός ο άνθρωπος είναι ορμή.
Zeitungsgruppe Mittelhessen
Η ταινία είναι ένα αξιοπρεπές αφιέρωμα στον μουσικό, δημοκράτη και ανθρωπιστή Θεοδωράκη, χωρίς να πλέκει το εγκώμιό του – κάτι που δεν θα άρμοζε στον αναρχικό αυτόν καλλιτέχνη. Αντιθέτως, πρόκειται για ένα κινηματογραφικό κολάζ συσχετισμών σε στυλ του Alexander Kluge.
Griechenlandzeitung
Κάποιες στιγμές, πρόκειται για μια σαγηνευτική μουσική και χρωματική μέθη, η οποία δεν είναι ορισμένη χρονικά, αλλά έχει συσχετισμούς· δεν είναι μια βιογραφία, αλλά πειραματική, ποιητική, χιουμοριστική, υπαρξιακή ταινία. Καταγράφονται οι σταθμοί μιας μουσικής που είναι διεθνής και ενώνει λαούς. Συλλαμβάνεται η ποικιλία μιας δυναμικής καλλιτεχνικής ύπαρξης. Ο Θεοδωράκης θέτει την αρμονία της μουσικής πιο ψηλά από τη δυσαρμονία του ανθρώπου. «Φανταστείτε την Γη χωρίς τον άνθρωπο!», ονειρεύεται ο Θεοδωράκης κάποια στιγμή μέσα στην ταινία. Και κατόπιν προσθέτει: «Ο άνθρωπος είναι μια παραφωνία».
Ron Jäger, BenowTV
… Πρόκειται για μια ταινία-δοκίμιο, ένα βίαιο και υπνωτικό κολάζ, που δεν αναζητά κάτι συγκεκριμένο, αλλά προσπαθεί να εισχωρήσει στην ποίηση του έργου του Θεοδωράκη… Είναι σαν να έχει ο σκηνοθέτης ένα σημειωματάριο στο οποίο καταγράφει μέσω εικόνων, σκέψεις, συσχετισμούς και οράματα σχετικά με τον Θεοδωράκη και τη μουσική του. Όλο αυτό μοιάζει με έναν κινηματογραφικό ποταμό, ο οποίος εξελίσσεται σταδιακά σε ένα ορμητικό χείμαρρο. Η ταινία ακροβατεί ανάμεσα σε δράση και περίσκεψη, διαθέτει έντονη έκφραστικότητα, αποκτά ζωή μέσα από έντονες αντιθέσεις και αντιπαραβολές, έχει πομπώδη και σχεδόν οπερατική ενορχήστρωση, ενώ παράλληλα διαθέτει αφήγηση σαν να είναι ένα μουσικό έργο…
***************************
„Ταξιδεύοντας με τον Μίκη“: μια ταινία σαν ονειροπόληση. Σαν μια ζωντανή ανάμνηση μιας μεγάλης, περιπετειώδους ζωής, η οποία δεν θέλει να τελειώσει. Ένας άτσαλος γίγαντας με δεκανίκι, που δεν μπορούσε να δεχτεί ότι δεν μπορεί να πετάξει. Ωστόσο, αναζητούσε έναν τρόπο για να πετάξει. Η μουσική του είναι αυτός ο τρόπος. Όποιος την ακούει, μπορεί κι αυτός να πετάξει. Οι πολλές, διαφορετικές πτυχές της μουσικής του συνδέουν, σαν απαλές ίνες, τις μικρές ανθρώπινες στιγμές με τις εξαίσιες στιγμές της επιτυχίας του. Πολύ συναισθηματική ταινία. Σχεδόν σαν να ήταν αυτή η ίδια μια δικιά μου ανάμνηση…
André Hennicke, ηθοποιός & συγγραφέας
Η νέα ταινία „Dance Fight Love Die“ είναι σημαντική και θαρραλέα.
Το ντοκιμαντέρ-ψηφιδωτό με το γρήγορο μοντάζ για τη ζωή του Μίκη Θεοδωράκη από τον Αστέρη και την Ίνα Κούτουλα, αποτελεί ένα καλειδοσκόπιο της συναρπαστικής ζωής του μεγάλου Έλληνα μελωδού και ανθρωπιστή. Η εμπνευσμένη μουσική ξεχύνεται από κάθε κύτταρο της πλούσιας ζωής του: μπορεί να απελπίζεται με τους ανθρώπους, αλλά συγχρόνως αναζητά νέες ουτοπίες ακόμα και στα 93 του χρόνια.
Henning Schmiedt, συνθέτης & μουσικός
Η ταινία είναι ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ, ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΗ, ενώ ως προς το είδος της είναι ΠΡΩΤΟΦΑΝΗΣ! Ούτε καν οι πιο ειλικρινείς και βαθύτατες ευχές δεν μπορούν να ανταποκριθούν στην δουλειά σας! Ένα ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ!
Vera Brandes
Πρόκειται για μια εντυπωσιακή ταινία. Τα μυθοπλαστικά στοιχεία δεν ξεπερνούν τα όρια, ενώ το στοιχείο του ντοκιμαντέρ χαρίζει έναν ήπιο ρεαλισμό. Αστέρη και Ίνα, προσεγγίζετε τη μουσική του Μίκη με έναν πολύ έξυπνο τρόπο, ενώ παράλληλα δημιουργείτε μια αντίληψη για τον κόσμο, που δεν συνδέεται με καμιά γλώσσα ή με τοπικές νόρμες. Το πιο εντυπωσιακό για μένα ήταν η σεκάνς με τον χορευτή και τον Μίκη με την αντιασφυξιογόνα μάσκα στη διαδήλωση. Μπορούσε κανείς να νιώσει το αίσθημα δικαιοσύνης και την ήπια ανθρωπιά που εκλείπουν τόσο στις μέρες μας. Η ταινία σας αποτελεί βήμα προς την προσέγγιση της μουσικής παντοδυναμίας. Φαντάζομαι πόση δουλειά κρύβεται πίσω από αυτή την ταινία: εξαίσια τεχνική μοντάζ, καλή μουσική δομή και αυτές οι εναλλαγές μεταξύ σιωπής και ήχου, ακαμψίας και κίνησης. Είμαι βαθιά εντυπωσιασμένος! Αυτή η ταινία εκπροσωπεί απόλυτα την αντίληψή μου πως η έξοδος από την παρούσα κρίση δεν μπορεί να είναι πολιτικής, αλλά μόνο καλλιτεχνικής φύσης.
Hans-Eckart Wenzel, συνθέτης & συγγραφέας
***************************
Αστέρη μας:
Καλύτερα Αστέρι μας -Ουράνιε:
Σκηνοθετικά ανέβασες τη ζωή, τη μουσική,
την ανθρώπινη σχέση, τη φύση, το ταλέντο,
την ταπεινή συμπεριφορά, το φυσικό φως,
τα πάντα.
Ιωάννα Καρατζαφέρη, συγγραφέας, ποιήτρια
***
Αγαπητέ Αστέρη,
πρόκειται για ενα κατόρθωμα και μια πρωτοτυπία να συνδιάσετε την Ιστορία με την καθημερινότητα, αποφεύγοντας την αγιοποίηση του Μίκη.
Το πάντρεμα του ντοκυμαντέρ με την κλασική κινημ/κή γραφή, εχει σαν αποτέλεσμα να μην κουράζει τον θεατή με μια οριζόντια εξιστόρηση, αλλά να απολαμβάνει τα δρώμενα αβίαστα και ευχάριστα, σχεδόν συμμετέχοντας στην αποδομητική αφήγηση της ζωής του. Βλέποντας ενα Μίκη συμπαντικό και ταυτόχρονα καθημερινό και ανθρώπινο, τον κατανοεί περισσότερο.. Στιγμές υψίστου μεγαλείου και καθημερινότητας.
Συγκλονιστικό ταρακούνημα, σάμπως ν’ακούς ενα άγαλμα να σου λέει „καλημέρα…“ Σ’αυτόν ακριβώς τον τρόπο βρίσκεται το μυστικό της πρωτοτυπίας του φιλμ, εγκαινιάζοντας εναν άλλο τρόπο κινημ/φικής αφήγησης. Φυσικά, δεν ειναι εύκολο κάτι τέτοιο. Πολλοί θα δυσανασχετίσουν που αλλάζει η γνωστή, αναμενόμενη πορεία της αφήγησης και θα ενοχληθούν με τις απότομες στροφές και τα περάσματα, (μας εχει κακοσυνηθίσει κι αυτή καταραμένη τηλεόραση στην τεμπελιά της εύκολης κατανάλωσης). Πιστεύω όμως πως μεσούντος του χρόνου, η ρηξικέλευφτη γραφή σας θα δικαιωθεί και θα βρει μιμητές.
Αντώνης Δωριάδης, συγγραφέας
***
Μέσα απο βιντεοσκόπηση 30 ετών, και 600 ωρών βιντεο, με ενα εκπληκτικό παραλληλο δρώμενο με πολλους συμβολισμους, και με ενα πολύ ωραιο γρήγορο και νεανικό μοντάζ, σαν βιντεοκλιπ, ταξιδέψαμε κι εμείς, σε αυτή την ατελείωτη, παγκόσμια περιοδεια του Μίκη Θεοδωράκη!!! Αξιζει να την δείτε, ειναι ενας πολύ ομορφος συνδυασμός τεχνών, και επιπλέον, μια γλυκιά ματιά στα παρασκήνια … που φανερώνουν επισης μια χιουμοριστική και ανθρωπινη πλευρά του μεγάλου μας συνθέτη. Λατρεψαμε την συμφωνική μουσική της Ηλέκτρας, που επαιζε στο φοντο, στην ενδιαφέρουσα παραλληλη ιστορια που εκτυλισσεται!
Areti & Ioanna Spanomarkou, συνθέτριες (Facebook)
***
Μια ταινία του Αστέρη Κούτουλα που για μένα μιλά στο συναίσθημα. Με γέμισε εικόνες και μουσικές.
Με άφησε να σκεφτώ ελεύθερα, χωρίς να μου υποδεικνύει κάτι και να με κατευθύνει. Ένοιωσα όλες αυτές τις αναμνήσεις σαν σε όνειρο και δικές μου, με συγκίνησε σαν να ήμουν και εγω εκεί μαζί με τον Μίκη, σε κάποια γωνία.
Anna Matsouka, τραγουδήστρια (Facebook)
***
Σήμερα είδαμε την ταινία του Αστέρη Κούτουλα DANCE FIGHT LOVE DIE. Ένα συγκλονιστικό οδοιπορικό στις μεγάλες στάσεις της μουσικής του Μίκη Θεοδωράκη, σε όλο τον κόσμο. Για την ταινία που έχω δει άλλες δυο φορές έχω εκφραστεί. Σήμερα σε αυτή την εκδοχή με νέο μοντάζ, γιατί ο Αστέρης, αισθάνομαι πως αγαπάει τόσο αυτή την ταινία, που σχεδόν δεν θέλει να τελειώσει μαζί της, αλλά συνεχώς ανανεώνει την ματιά του πάνω της, δεν έχω λόγια. Είναι δεδομένη η αγάπη του για την μουσική του Μίκη. Εδώ όμως σε αυτή την ταινία πιστεύω πως φτάνει σχεδόν να „ξαναγεννάει“ την μουσική του. Η δική του ματιά είναι τόσο καθολική που μας παρασύρει. Κοντά σε αυτά το τρομερό χιούμορ του Μίκη που διαπνέει όλη την ταινία.
Τρεις στιγμές θα διαλέξω αφήνοντας έξω ακόμα και την παράσταση του Αξιον Εστί στην Έφεσο το 93, που είχα την τύχη να είμαι μαζί τους. Η μία είναι το ντύσιμο της Νύφης της εκφραστικότατης SandravonRuffin, η άλλη ο χορός του Στάθη Παπαδόπουλου, που δικαίως ξεσήκωσε θύελα χειροκροτημάτων και κορυφαία στιγμή είκοσι παιδάκια από την Αφρική να τραγουδάνε „Μη παρακαλώ σας μη λησμονάτε τη χώρα μου“. Άλλο δεν έχω να πω. Αύριο η ταινία θα παίζεται σε 5 κινηματογράφους. Μην το χάσετε.
Ηλίας Μαλανδρής, κρητικός, συγγραφέας (Facebook)
***
Μια ταινια εκπληξη! Ενα οδοιπορικο στον καλλιτεχνη που στιγμάτισε μια ολόκληρη εποχή. Με την σύγχρονη ματιά του ταλαντούχου σκηνόθετη Αστέρη Κούτουλα. Η απίστευτη ταινία, τόλμημα, του ταλαντούχου σκηνοθέτη Αστέρη Κούτουλα που μας συγκίνησε και μας καθήλωσε με την ευρηματικότητά και την σύγχρονη ματιά του! Είμαι τυχερή! Όλοι απόψε σ‘ αυτή την αίθουσα….τυχεροί! Ολοι απόψε, δακρύσαμε, νοσταλγήσαμε, γελάσαμε, τραγουδήσαμε, σκεφτήκαμε, θυμηθήκαμε και προχωρήσαμε! Mikis on the road!
Maro Theodoraki, σηγγραφέας (Facebook)
***
Μια πρωτότυπη κινηματογραφική ματιά, μια μαρτυρία διαφορετική για το έργο και τη ζωή του Μίκη, ένα άλλο road-movie, από τον φίλο και επί πολλά χρόνια συνεργάτή του, Βερολινέζο δημιουργό Αστέρη Κούτουλα. Χορόδραμα, ποιητική σύνθεση και ντοκυμαντέρ αλληλοδιαπλέκονται για να δώσουν μια κατάθεση για την ελληνική ιστορία από τα χρόνια της δικτατορίας ως την ύστερη μεταπολίτευση. Το κατά Χάιντεγκερ „ερριμμένο στον κόσμο είναι“ του Μίκη ξεδιπλώνεται, ωραίο, προκλητικό και στοχαστικό.
Νικόλαος Βλαχάκης, ποιητής (Facebook)
***
H ταινία του Αστέρη Κούτουλα αποτελεί µία σύζευξη ιστοριογραφίας, µουσικής, φαντασίας, αλλά και ρεαλιστικών εικόνων σε ένα οδοιπορικό. Αντλεί το περιεχόµενό της από τις διαδροµές του Μίκη Θοεδωράκη, τη πορεία του µέσα στο χρόνο ως ιστορική προσωπικότητα, την έµπνευσή του αλλά και πραγµατικά γεγονότα…
Η εξαιρετική αυτή ταινία αποτελεί µία καταγραφή -ένα on going project- µίας de profundis αυτοβιογραφίας. Ακριβώς όπως τα βήµατα µας εγγράφουν µία διαδροµή µε όρους “υλικούς” στη συµβατικότητα ενός πεπερασµένου και συµβατικού χάρτη -σε αντιδιαστολή αυτού η διανοητική διαδροµή και πνευµατικότητα του Μίκη Θεοδωράκη εγγράφουν ένα σύνθετο τοπίο και µετατοπίζουν τη χωρική συµβατικότητα σε ένα µουσικό σύµπαν που συντίθεται µέσα από σηµεία, στοιχεία και σηµαινόµενα: εγγραφές καταγεγραµµένές αλλά και στοιχεία προς αποκωδικοποίηση.
Εύα Κέκου, κρητικός
***
Μια μεγάλη οπτική όπερα με εικόνες όμορφες όμοιες με πίνακες ζωγραφικής. Ίσως η αποκρυπτογράφησή μου να μην είναι σωστή, αλλά για μένα ήταν ιδιαίτερα συγκινητική η σκηνή της νύφης που κατευθύνεται από το Ανατολικό Βερολίνο στο Δυτικό. Είναι γεμάτη χαρά και κρατάει για τον γάμο της μια όμορφη ανθοδέσμη. Και στο περιθώριο το τεράστιο άγαλμα Molecule Man με τρεις μορφές να συναντιούνται μέσα στον ποταμό Spree. Ο αρχικός συμβολισμός των τριών ανεξάρτητων συνοικισμών του Βερολίνου (Friedrichshain, Kreuzberg και Treptow) που γίνονται ένας μετατρέπεται σε συνάντηση Ανατολής και Δύσης με τον Κούτουλα να είναι η τρίτη μορφή της φιγούρας που ενώνει τις δύο άλλες. Προς το τέλος και μετά τον γάμο, ανταλλάσσονται θηλιές μιας αγχόνης, η νύφη χαμογελαστή μαχαιρώνει τον γαμπρό και αντιστρόφως και πίνουν κι δυο τους φαρμάκι. Einfach herrlich! Αν έχετε την ευκαιρία αξίζει να το δείτε!
Kyro Ponte, σηγγραφέας (Facebook)
***
Ηλέκτρα, Αντιγόνη, Requiem, Raven, Κατάσταση Πολιορκίας, Μήδεια, Μπαλέτο Ζορμπάς, Canto General, Μαουτχάουζεν. Το ταξίδι του Μίκη σε τριάντα χώρες μέσα από την κάμερα του Αστέρη Κούτουλα, στη νέα ταινία του «Ταξιδεύοντας με τον Μίκη». Μουσική-χορός-έρωτας-αγώνας-θάνατος σε σπειροειδή ανέλιξη.
Ο Ακάρ, ο Πανάρετος και η Μαρίνα ως παράλληλη ιστορία, την οποία ο σκηνοθέτης εμπνέεται από τους «Δρόμους του Αρχάγγελου», την αυτοβιογραφία του Μίκη Θεοδωράκη. Μια ποιητική ιστορία μέσα σε μια κινηματογραφική αφήγηση γεμάτη μουσική και ποιητικότητα. Ο Αστέρης εικονοποιεί το υπερλογικό, αλλά και το λογικό, το γήινο, το απλό, που όμως στην τέχνη είναι πάντα δύσκολο.
Η εσωτερική πάλη του Μίκη- Ακάρ, του Μίκη- Πανάρετου, ενώ ο έρωτας υπερίπταται, διαχέεται παντού στα πάντα, άφοβος, άχρονος, αέναος.
Η συμφιλίωση με το «εγώ», καθώς γίνεται «εμείς» μέσα από πράξεις κατάφασης και μετουσιώνεται σε μουσική και αγώνες.
Η Μαρίνα σαν ένα αερικό του σύγχρονου κόσμου, ένα διαρκές ερωτικό κάλεσμα.
Ο Μίκης διευθύνει. Ο Μίκης ταξιδεύει, γελάει, αστειεύεται, αυτοσαρκάζεται, τρώει σοκολάτες, καπνίζει, κλείνει τα μάτια για ν’ αναπαυτεί η σκέψη. Πού ταξιδεύει ο νους του; Σε ποιες μουσικές, σε ποιους τόπους έρωτα, σε ποια πεδία μαχών, σε ποιες κοιλάδες θανάτου; Στο βάθος η Μυρτώ με τα γαλήνια μάτια– ήρεμη δύναμη παντοτινής αγάπης.
Ο Μίκης μάς κοιτάζει κατάματα. «Κόκκινα τα συναισθήματα ομοβροντούν»–
Ο Μίκης στη διαδήλωση στην πλατεία Συντάγματος. Τη στιγμή που οι δυνάμεις καταστολής τού πετούν χημικά ο χρόνος μηδενίζεται. Ο Μίκης γίνεται και πάλι είκοσι χρονών –στ’ αλήθεια, έπαψε ποτέ να είναι;–, αρνείται να υποχωρήσει στη βία των ΜΑΤ και χαράζει στην αυγή του 21ου αιώνα το μεγάλο «Ναι» στη ζωή με πελώρια κόκκινα γράμματα, καθώς η Ιστορία εγκυμονεί, ενώ γύρω της μαίνεται ο πόλεμος, το πολύχρωμο μέλλον της ανθρωπότητας.
Αναστασία Βούλγαρη, συγγραφέας, ποιήτρια
***
Vassilis Loules: «Μια ταινία, πολλά ταξίδια κι ένα αέναο εκκρεμές»
Παρακολουθώντας την ταινία του Αστέρη Κούτουλα «ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΜΙΚΗ» ένοιωσα, αίφνης, ότι ξαναζώ, μετά από χρόνια, το ταξίδι ενηλικίωσης που έκανα στην εφηβεία μου, ακούγοντας τότε ακατάπαυστα τη μουσική του Θεοδωράκη – ένα ταξίδι που έπλεε μέσα σε ιδανικά, αξίες και οράματα.
*
Δεν πρόκειται εδώ για ένα πορτραίτο του Μίκη, δεν είναι μια ταινία εξομολογήσεων, δεν είναι ένα φιλμ λόγου, δεν είναι μυθοπλασία, δεν είναι ντοκιμαντέρ. Είναι μια υπέροχη μουσική ταινία που κινείται μεταξύ του ντοκιμαντέρ, του δοκιμίου και του πειραματικού σινεμά. Μια σύνθεση ενός πλούσιου αρχειακού υλικού με σύγχρονες λήψεις και με ηχητικά αποσπάσματα από τα συμφωνικά (κυρίως) έργα του Μίκη. Μια ταινία-ταξίδι που σου δημιουργεί την διάθεση για δικά σου ταξίδια.
Ο Asteris Koutoulas, ο δημιουργός της ταινίας, μεγαλωμένος στην πρώην Ανατολική Γερμανία, φίλος και συνεργάτης του μεγάλου δημιουργού από το 1980, τον ακολουθούσε συχνά στις περιοδείες του. 100 πόλεις και 30 χώρες σε όλον τον πλανήτη: Ελλάδα, Ελβετία, Ισραήλ, Γερμανία, ΗΠΑ, πρώην Σοβιετική Ένωση, Αυστρία, Τουρκία, Νότια Αφρική, Αυστραλία, Χιλή, κλπ. Κινηματογράφησε έτσι 600 ώρες αμοντάριστου υλικού και έφτιαξε (μετά από «πίεση» της γυναίκας του, όπως λέει με χαρά ο ίδιος) αυτή την ταινία που διαρκεί μόλις 90 λεπτά. Πρόκειται βέβαια για έναν άθλο του μοντάζ!
*
Όσο παρακολουθούσα την ταινία (ή καλύτερα όσο ήμουν «μέσα» στην ταινία), ένοιωθα όλο και πιο έντονα ότι αυτή η άναρχη, αποσπασματική μορφή της μοιάζει πολύ με τη μνήμη μας – με τον τρόπο λειτουργίας της ανθρώπινης μνήμης: πότε οι εικόνες που αναδύονται μέσα μας τρεμοσβήνουν θαμπές και με ξέχειλα τα χρώματα, πότε είναι κρυστάλλινες και (σχεδόν απειλητικά) διαυγείς. Πότε οι σκηνές που ζήσαμε είναι εντελώς βουβές (και γνέφουν μόνο οι χειρονομίες και οι γκριμάτσες), πότε είναι γεμάτες με δυνατούς ή εκκωφαντικούς ήχους, και πότε μια σιγανή μελωδία ή ένας ψίθυρος έρχεται σαν χάδι να κάνει τη νοσταλγία ενός (εξιδανικευμένου;) παρελθόντος ακόμα πιο αβάσταχτη. Ακατάστατες εικόνες, άναρχες, κοντινά και μακρυνά πλάνα χωρίς ειρμό, πολύ φωτεινές σκηνές και άλλες στο ημίφως. Και πολύ σκοτάδι – μαύρο, που ξέρεις ότι «κάτι» υπήρξε εκεί, κάποτε, αλλά είναι πια πολύ καλά κρυμμένο ή χαμένο για πάντα.
*
Και η εφηβεία; Εκεί που με ταξίδεψε η ταινία;
Πότε ορμητική και γεμάτη ζωή, και πότε στα όρια της κατάθλιψης ή της αυτοκαταστροφής. Με άλματα και με πισωγυρίσματα. Σαν εκκρεμές ανάμεσα σε μια παιδική ηλικία που δεν χόρτασες αλλά και δεν θέλεις πια, και σε μια ενηλικίωση που σε γοητεύει αλλά και σε φοβίζει. Διστάζεις να πας από δω ή από κει, θέλεις να μείνεις στο μεταίχμιο, αλλά σε τραβάνε από δυο μεριές, ταυτόχρονα.
Στην ταινία ένοιωσα να ξαναζώ εικόνες, ήχους και συναισθήματα από κείνη την εποχή που ακροβατούσα, κι εγώ, ανάμεσα στην πολιτική στράτευση, στον «αγώνα», στον φιλοσοφικό στοχασμό, στη χαρά της ζωής και στην ανατριχίλα του έρωτα. Δεν ήταν πάντοτε αυτονόητη η συνύπαρξη όλων αυτών, ιδίως όταν παίρνεις το καθένα από αυτά πολύ «στα σοβαρά» (…ένα άλλο γνώρισμα της εφηβείας).
*
Με την ταινία, ένοιωσα όμως ότι αυτή η ακροβασία δεν ήταν μόνο δική μου ή των φίλων μου, αλλά ήταν και του Αστέρη και των δικών του φίλων. Και όλων μας.
Ήταν τελικά και του ίδιου του Μίκη. Που κατάφερε όμως και πρόσθεσε στην αέναη ταλάντωση του εκκρεμούς της εφηβείας και το ύψιστο γνώρισμα της ωριμότητας: το λυτρωτικό ΧΙΟΥΜΟΡ!
Ίσως τελικά αυτή η υπενθύμιση να είναι και το πολυτιμότερο δώρο της μουσικής του Μίκη Θεοδωράκη και της ταινίας του Αστέρη Κούτουλα.
Βασίλης Λουλές, σκηνοθέτης (Facebook)
***************************
ToVimaGr
„Πλημμυρισμένο από στιγμές συναυλιών του Μίκη Θεοδωράκη σε σημεία όλου του κόσμου (Σίδνεϊ, Ιερουσαλήμ, Ζυρίχη, Αγία Πετρούπολη κ.α.), με σύντομες εξομολογήσεις του αλλά και με χορευτικά κεφάλαια γυρισμένα ειδικά για την ταινία, το πειραματικό αυτό φιλμ αποπειράται να συμπυκνώσει σε ελάχιστο χρόνο το μεγαλείο της προσωπικότητας του συνθέτη αλλά και το πώς η μουσική του εξακολουθεί να επηρεάζει τις νεότερες γενιές (υπάρχουν εμβόλιμα χορευτικά νούμερα στα οποία κυριαρχεί το σώμα του Στάθη Παπαδόπουλου). Οπως συμβαίνει σε τέτοιου τύπου εγχειρήματα, τα πιο γοητευτικά σημεία αφορούν τις προσωπικές ιστορίες του Θεοδωράκη, το πώς ο πατέρας του τον «μύησε στα άστρα», το πώς μικρός δεν καταλάβαινε «γιατί δεν μπορούσα να πετάξω», ή η χιουμοριστική ανάλυσή του για τη «σοκολάτα των Σοβιετικών Αλπεων» που κάποια στιγμή τρώει. Ο Κούτουλας δούλεψε με κινηματογραφημένο υλικό για τον Μίκη που ο ίδιος είχε τραβήξει τα τελευταία 30 χρόνια και ξεπερνά τις 600 ώρες. Είναι προφανές ότι η επιλογή των αποσπασμάτων δεν έγινε εύκολα, όμως αυτό που βλέπουμε στην οθόνη είναι ένας αξιόλογος φόρος τιμής προς τη σπουδαία αυτή προσωπικότητα που δεν έπαψε ποτέ να μας εκπλήσσει, τόσο ως καλλιτέχνης όσο και ως άνθρωπος.“
Γιάννης Ζουμπουλάκης, ToVima
***
screeneye.gr
Ντοκιμαντέρ αφιερωμένο στον Μίκη Θεοδωράκη από έναν φίλο και για χρόνια συνεργάτη του. Ο Αστέρης Κούτουλας ακολούθησε τις περιοδείες του κορυφαίου μουσικοσυνθέτη, για τρεις δεκαετίες, ξεκινώντας το 1987, για να καταλήξει το 2017, να μετράει στον απολογισμό του, περιοδείες σε 100 πόλεις και 30 χώρες. Το υλικό του, ξεπερνά τις 600 ώρες αμοντάριστου υλικού, ενώ η ταινία έχει διάρκεια 86 λεπτά.
Δεν είναι μια ταινία εξομολογήσεων που θα μας κάνει σοφότερους, για το βίο του, ούτε θα αγγίξει όσους τον αντιμετωπίζουν με αδιαφορία και καχυποψία. Είναι ένα ντοκιμαντέρ για τους φανατικούς “Θεοδωρακικούς”, ένα άναρχα δομημένο, αλλά δυναμικό οδοιπορικό σε διάφορους προορισμούς, όπου τον πρώτο λόγο στο ντοκιμαντέρ του Κούτουλα και της συντρόφου του, της Ίνας, έχει η μουσική. Οι άγνωστες ηχογραφήσεις από μέρη-σταθμούς (όπως ήταν στο Βερολίνο 30 χρονιά μετά, δηλαδή το 1999, ο Μίκης να παίζει στο πιάνο και να τραγουδάει το “Ο Χρόνος Διαλύεται”, ενώ προς το τέλος του έργου, στην Χίο, σε μια φοβερή εκτέλεση να τραγουδάει το “ Χιονίζει μέσα στη Νύχτα”).
Στο ντοκιμαντέρ, η φωνή του Μίκη συνδυάζεται με τις φωνές παλαιότερων και νεότερων ερμηνευτών, που διασκευάζουν τα τραγούδια του. Ο Κούτουλας, σε κάποια σημεία, μας παραπέμπει σε μια δικιά του ταινία, στο ‘ Ανακυκλώνοντας τη Μήδεια”. Δεν υπάρχει ειρμός, υπάρχει αναρχία στη δομή, αλλά ταυτόχρονα, η αναρχική δομή είναι και η γοητεία του έργου.
Ιάκωβος Γωγάκης, screeneye.gr
***
stokokkino.gr
… Ο Αστέρης Κούτουλας, με το ντοκιμαντέρ «Ταξιδεύοντας με τον Μίκη», δίνει ένα πορτρέτο της πληθωρικής προσωπικότητας του μεγάλου Μίκη Θεοδωράκη. Η ταινία έχει απ’ όλα, σε μια προσπάθεια να ανιχνεύσει όσο γίνεται καλύτερα την τεράστια προσωπικότητα και το έργο μιας από τις πιο πληθωρικές προσωπικότητες που σημάδεψαν την καλλιτεχνική και πολιτική ιστορία της χώρας μας. Ιστορικό υλικό, προσωπικές στιγμές, μουσική, μυθοπλασία και τεκμηρίωση, σε ένα ιδιόμορφο μοντάζ, που δεν έχει χρονική σειρά αλλά συναρπάζει το θεατή. Εμπνευσμένη από τη μυθιστορηματική βιογραφία του Μίκη Θεοδωράκη διανθισμένη σε ένα πολύ πλούσιο αρχειακό υλικό …
Στράτος Κερσανίδης, Στο Κόκκινο 105,5
***
thepressroom.gr
Συναρπαστικό ντοκιμαντέρ, που αποτίει φόρο τιμής σε μια μορφή του πολιτισμού, τον Μίκη Θεοδωράκη, το οποίο ξεχειλίζει ευχάριστα, από μουσικές του κορυφαίου συνθέτη, ξεχωριστές εικόνες από συναυλίες του, σε όλο τον κόσμο, από την Ιερουσαλήμ, το Σύδνεϋ, μέχρι και τη Ζυρίχη, αλλά και μια προσπάθεια να συνοψίσει το μεγαλείο της προσωπικότητάς του. Δύσκολο εγχείρημα, όταν έχεις να μιλήσεις για έναν ποταμό έμπνευσης και δημιουργίας, έναν καλλιτέχνη, που έχει επηρεάσει γενιές και γενιές μουσικών, ανθρώπων της τέχνης και του πνεύματος. Και συνάμα θέλεις, όπως κάνει εδώ ο Αστέρης Κούτουλας, να παρεμβάλεις μια ταινία μυθοπλασίας, μία χορευτική αφήγηση, βασισμένη στις συνθέσεις του μουσουργού, επιλέγοντας να κάνει τα εύκολα δύσκολα.
Επίσης, ο σκηνοθέτης επιλέγει να φωτίσει μία σειρά από ιστορικές στιγμές της Ελλάδας, όπως αυτές της κατοχής, του εμφυλίου, της χούντας, ακόμη και των πρόσφατων ταραγμένων εποχών από τη σφοδρότατη οικονομική κρίση.
Ωστόσο, οι ωραιότερες στιγμές της ταινίας δεν είναι άλλες από εκείνες που ο Μίκης εξιστορεί προσωπικές μικρές ιστορίες, ειδικά αυτές από τα παιδικά του χρόνια, ενώ απολαυστικές είναι και οι σκηνές από προσωπικές του στιγμές, όταν ανάβει ένα πούρο, όταν χορεύει με τον Άντονι Κουίν κλπ.
Ο Αστέρης Κούτουλας έχοντας στη διάθεσή του ένα υλικό 600 ωρών, που τράβηξε ο ίδιος τα τελευταία 30 χρόνια, τελικά κατάφερε να υπενθυμίσει το τεράστιο μέγεθος του καλλιτέχνη, αλλά και τη ασυγκράτητη και εμβληματική μορφή του, που ακόμη και σήμερα μας εκπλήσσει. Πάντως, αν είχε 60 ώρες υλικού να διαχειριστεί ίσως να ήταν και πιο εύκολη η δουλειά του. Ίσως όμως να είχαμε και ένα πιο συμβατικό αποτέλεσμα, το οποίο, είναι φανερό, ήθελε να αποφύγει ο σκηνοθέτης.
thepressroom.gr
***************************
Λίγα λόγια από τον Μίκη … για την ταινία ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΜΙΚΗ
Η μεγάλη ποικιλία του μουσικού μου έργου ήταν ο συνεκτικός καμβάς και συγχρόνως το αίνιγμα που έπρεπε να λύσει ο σκηνοθέτης Αστέρης Κούτουλας στην καινούργια του ταινία ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΜΙΚΗ, ώστε από αυτή την φανταστική ποικιλία τόπων, ανθρώπων και ήχων να συνθέσει ένα ενιαίο και αυτοτελές έργο.
Κιόλας μέσα από το πρώτο έργο του Αστέρη, το ΑΝΑΚΥΚΛΩΝΟΝΤΑΣ ΤΗ ΜΗΔΕΙΑ (Recycling Medea), διέκρινα την ιδιαίτερη προσωπική του ματιά, που πραγματικά ήταν μια ευτυχής έκπληξη για μένα, γιατί μου αποκάλυπτε εντελώς νέους εκφραστικούς τρόπους στη διαχείριση της ζωής και του έργου μου.
Σας διαβεβαιώ, ότι αυτή η παραδοχή δεν ήταν εύκολη για μένα λόγω του όγκου του έργου μου και της πολυτάραχης ζωής μου μέσα από τους δύσκολους δρόμους της σύγχρονης ιστορίας μας. Κι ακόμα γιατί ήταν επόμενο να έχω καταλήξει στους δικούς μου προσωπικούς κωδικούς ως προς την φιλοσοφία και την αισθητική, όπως σμιλεύτηκαν μέσα από τις εμπειρίες και τις σκέψεις μου.
Αντιθέτως όμως, θα έλεγα ότι αντί να με απωθήσουν οι νέοι ορίζοντες που άνοιγε με βάση τη ζωή και το έργο μου στον τομέα της κινηματογραφικής σκηνοθεσίας, με πλούτισαν ψυχικά, πνευματικά και διανοητικά, γιατί με βοήθησαν να δω τον εαυτό μου και το έργο μου με το ανανεωμένο και τολμηρό βλέμμα του σήμερα και του αύριο.
Θα ‘λεγα ότι αυτή η προσέγγιση με κάνει να νοιώθω νέος ανάμεσά σας, καθώς συντρίβει τα δεκάδες χρόνια με τα οποία με έχει φορτώσει η αδάμαστη ζωή μου.
Μίκης Θεοδωράκης
DANCE FIGHT LOVE DIE 
Kommentar verfassen