„Mikis´ kreativ-chaotische Welt“ – Filmbesprechung von Elias Malandris

// Der Theater-Kritiker und -Wissenschaftler Elias Malandris sah sich eine Preview unseres Films „Dance Fight Love Die – With Mikis on the Road“ in Athen an und schrieb am nächsten Tag folgenden Artikel: //

MIKIS‘ KREATIV-CHAOTISCHE WELT

Gestern sahen wir im „Alkyonida“ – einem komplett sanierten Programmkino, in dem nur ausgewählte Filme gezeigt werden – „DANCE FIGHT LOVE DIE – WITH MIKIS ON THE ROAD“. Somit ist dieses Werk in die Gesellschaft von cineastischen Highlights gerückt, die nicht nur Wendepunkte in der Geschichte des internationalen Filmschaffens markieren, sondern auch neue Kunstformen auf der Leinwand darstellen. In so einem Umfeld ist Asteris Kutulas’ „DANCE FIGHT LOVE DIE“ absolut am richtigen Ort, ein Film, der den für viele wohl eher unbekannten Mikis erlebbar macht. Humorvoll, in sich gekehrt, nachdenklich, bei der Arbeit und in Momenten der Erholung, beim Essen, bei Konzerten, dann, wenn er sich vorbereitet, aber auch, wenn er sich auseinandersetzt, dann, wenn er im Fernsehen die Riots – und mittendrin sich selbst – am Syntagma-Platz sieht, wobei sich Vergleiche dieser Szenen mit Bildern aus Chile, Kuba, dem Griechenland von 1974 oder dem Deutschland von 1936 einstellen.

Asteris Kutulas hat uns damit ein unschätzbar wertvolles Geschenk gemacht. Er huldigt dem musikalischen Schöpfer, der sich seinerseits dem Biografen ausliefert. In diesem Film offenbart sich die schöne, kreativ-chaotische Welt von Mikis mit ihren vielen unterschiedlichen Seiten.

Ich möchte die vielen überraschenden Momente nicht vorwegnehmen, die sich in den Paralleluniversen von „DANCE FIGHT LOVE DIE“ ereignen. Gedanken werden Bild, Widerstreit, Imaginationen der Welt einer reinen Göttlichkeit, eines erotischen Heldentums, einer mystischen Liebe. Man kann die vielen Aspekte nicht voneinander getrennt, schön nacheinander betrachten, weil sie doch immer wieder dann präsent sind, wenn man sie gar nicht erwartet, und augenblicklich Emotionen auslösen.

Der Darsteller Stathis Papadopoulos ist in der Welt des Kinos groß geworden; bekannt als der perfekte Protagonist in Giannaris‘ Filmen, dem talentiertesten Filmemacher seiner Generation. Papadopoulos beherrscht seine individuellen Ausdrucksmittel, und in „DANCE FIGHT LOVE DIE“ gelingt ihm das mit einer besonderen Leichtigkeit auch in einer anderen Form: der des poetischen Filmschaffens. Szenen wie die aus einer Anthologie – die Szene, in der er „mit dem Kopf durch Wand will“, oder die Szene, in der er austeilt und einstecken muss in einem imaginären Boxring, oder die Szene, in der er mit einer Frau schläft, auf den schönen Trümmern all dessen, was längst zu Bruch gegangen ist. Die ewige Kind-Frau in Mikis’ Werk (hier dargestellt von Sandra von Ruffin), sie war zugleich Myrtia, Margarita Margaro und Marina. Die bezaubernden Frauenfiguren in Kutulas’ Werk wirken wie Figuren aus einem Gemälde, so, wie es bereits in seinem Film „Recycling Medea“ zu erleben war.

Ein Highlight: die israelische Band Anna RF, die Mikis’ musikalisches Thema von „Dakrismena Matia – Weeping Eyes“ im Himalaya spielt.

Asteris kennt Mikis sehr gut, und er gewährt Einblicke in einige seiner persönlichen Seiten, in seinen Kosmos, in Situationen mit ihm nahestehenden Menschen sowie in seine Gedanken- und Ideenwelt und in Momente der Verstörung in kurzen, sehr privaten Augenblicken. Der Film ist das wertvolle Dokument eines ganzen Lebens.

Elias Malandris, 2017

Ο όμορφος χαώδης κόσμος του Μίκη

Είδαμε χτες στην Αλκυονίδα, αυτό τον χώρο που αναπλάστηκε εξαρχής και μεταμορφώθηκε κυριολεκτικά σε ένα υπερσύγχρονο κινηματογράφο, που παίζει μόνο ταινίες αυστηρά επιλογής, το ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΜΙΚΗ. Κοντα στις ταινίες που έμειναν σταθμοί στην ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου, νέες μορφές τέχνης που αποτυπώνονται στο πανί έχουν τη θέση τους σε αυτό το χώρο. Έναν χώρο που ταιριάζει απόλυτα η ταινία του Αστέρη Κούτουλα και που μας δείχνει ένα πρόσωπο του Μίκη που ο πολύς κόσμος αγνοεί. Χιουμορίστας, επιφυλακτικός, προβληματισμένος, στην ώρα της δουλειάς αλλά και της ανάπαυσης, στην ώρα τους φαγητού και της συναυλίας, την ώρα της προετοιμασίας και της αγωνίας, την ώρα που βλέπει στην τηλεόραση τα επεισόδια στο Σύνταγμα και τα συγκρίνει με την Χιλή, με την Κούβα με την Ελλάδα του 74, με την Γερμανία του 36 ο ακούραστος Αστέρης μας κάνει ένα πολύτιμο δώρο. Λατρεύει τον δημιουργό και εκείνος αφήνεται στα χέρια του βιογράφου του.

Ο όμορφος χαώδης κόσμος του Μίκη, με την πολλαπλή του δράση αποκαλύπτεται στην ταινία του Αστέρη, που δεν έχει τελειώσει ακόμα. Στο παράλληλο σύμπαν της ταινίας συμβαίνουν καταπληκτικά πράγματα που δεν θα΄ηθελα να αποκαλύψω. Σκέψεις που γίνονται εικόνα, προβληματισμοί, εικόνες μιας αγνής θεότητας, μιας ερωτικής ιερώτητας,μιας μυστηριακής αγάπης. Δεν μπορείς να ξεχωρίσεις τις ενότητες γιατί επανέρχονται εκεί που δεν το περιμένεις οι έννοιες και μπλέκονται με τα συναισθήματα.

Ο Στάθης Παπαδόπουλος μεγάλωσε μέσα στο σινεμά, απόλυτος πρωταγωνιστής στις ταινίες του Γιάνναρη, του πιο ταλαντούχου κινηματογραφιστή της γενιάς του, σημερα κατακτώντας τα εκφραστικά του μέσα απόλυτα, περνάει σε ένα άλλο είδος, το σινεμά της ποίησης, με εξαιρετική ευχέρεια. Σκηνή ανθολογίας να χτυπάει το κεφάλι του στον τοίχο. Να χτυπαει και να χτυπιέται σε ένα φανταστικό ρίγκ. Να κανει έρωτα στη γυναίκα, πάνω στα ωραία ερείπια.

H παντοτινή γυναίκα-κορίτσι στο έργο του Μίκη που παίχτηκε από την Σάντρα βον Ρούφιν ήταν ταυτόχρονα η Μυρτιά, η Μαργαρίτα η Μαργαρώ και η Μαρίνα. Οι πανέμορφες μορφές των γυναικών στο έργο του Κούτουλα, όπως και στην Μήδεια θαρρείς κομμάτια από πίνακα. Κορυφαία στιγμή το συγκρότημα που παίζει το μουσικό θέμα του Μίκη στα Ιμαλάια.

Ο Αστέρης ξέρει πολύ καλα τον Μίκη και αποτυπώνει την προσωπικότητά του, τον κόσμο του, τους φίλους του, αλλά και τις σκέψεις του, τις ιδέες, τους προβληματισμούς του στις πιο ιδιωτικές του στιγμές. Ένα πολύτιμο ντοκουμέντο ζωής.

Ηλίας Μαλανδρής

https://vimeo.com/260106493